Þriðja færsla- Eigi skal slíta sundur friðinn.

 

Er pistill sem ég samdi aðfaranótt gamlaárdags 2009, þegar beðið var eftir Ólafi.

Þá var ég ekki meðlimur við háborð Moggabloggsins og þurfti að pistla grimmt til að fá lestur.  Þar sem ég átti afmæli daginn eftir þá var ég búinn að lofa að pistla ekki neitt þann dag, þess vegna lagði ég metnaði í pistilinn, það er að ná fram ákveðinni hugsun sem ég vildi að menn læsu, og íhuguðu.

Það tókst glimrandi, pistillinn fékk vængi í Netheimum og fékk yfir 900 ip tölur þegar yfir lauk.

Hann er barn síns tíma, glöggir sjá að ég trúði ennþá á réttarríki Evrópu, eitthvað sem ég geri ekki í dag.  Valdið þar er búið að brenna allar brýr að baki sér í stríðinu við almenning.  

En hugsun hans er góð, vandi Andófsins er þessi rosalega árátta að vera alltaf að slíta friðinn við hvort annað.  Sem skýrir svo að gamla góða íhaldið, sem ekkert hefur lært, stefnir í stjórn eftir kosningar, jafnvel með meirihluta atkvæða.  

Og höfum það á hreinu, það er í okkar boði.  Okkur hefur ekki borið gæfa til að móta valkost sem höfðar til hins þögla kjósenda, mannsins sem vill vel en kýs ekki yfir sig rugl.

 

Hvað um það þessi pistill er merkilegur fyrir margar sakir.  Þar til dæmis heyrði ég fyrst í Ljóðskáldi lífsins sem hafði það góð áhrif á mig að ég mælti prósa af puttum fram, eða reyndi svona allavega að vera skáldlegur.  

"Það er ekki þannig að við smáfuglarnir breytum heiminum, en hugsanlega getur söngur okkar vakið athygli stóru fuglanna, og eins getum við haft áhrif á stefið sem hinir smáfuglarnir syngja."

Ég mundi alltí einu eftir þessu í morgun þegar ég nennti ekki fyrir mitt litla líf að gera það sem ég ætlaði mér, að skrifa um aðferðarfræði lífsins og systur hennar og bræður, mest vegna þess að ég nýt áhrifa liðlækninga hjá honum Atla hnykkjara, áhrifa sem kallast rosaleg þreyta sem ku vera merki þess að líkaminn er eitthvað að endurræsa sig.  Ég var hjá Atla í gær, skruðningurinn hefði jafnast á við gott sólo hjá blúsgítarleikara, þvílík voru lætin.

 

En allt á sér tilgang, líka letin, og þessi klausa sem ég ætla að peista aftur

"Það er ekki þannig að við smáfuglarnir breytum heiminum, en hugsanlega getur söngur okkar vakið athygli stóru fuglanna, og eins getum við haft áhrif á stefið sem hinir smáfuglarnir syngja."

er svona lítið dæmi það sem ég kalla Galdur lífsins, að þetta eigi sér allt tilgang, því lífið er að finna sér leið til að lifa af.

Það er ekki þannig að við, hvert um sig nái að bjarga framtíð lífsins, en við saman munum gera það, að lokum, því lífið vill lifa af.

Það er eitthvað þarna sem mun sjá til þess.  Það er skráð í skýin.

Þess vegna sigrum við Vantrúna, fyrst hjá okkur sjálfum, svo hjá öllum hinum, öllum hinum smáfuglunum sem að lokum munu syngja aðeins eitt stef, Óð til lífsins.

 

Og allt byrjar þetta hjá Fallega fólkinu, söngelska fólkinu sem syngur lífinu óð á hverjum degi.

 

Annað var það sem ég vildi vekja athygli á, en það er athugsemd 14 þar sem ég spái dálítið í Sektina, þá nöldurrödd valdsins þegar það taldi okkur í trú um að við værum Sek, og ættum því að taka á okkur allar þær kárinur sem því datt í hug, og datt ekki í hug, en bökin okkar ættu að bera.

Peista því  hér að neðan.

Fjórða færsla kemur svo einhvern tímann, en á meðan Syngjum við um lífið.

Kveðja að austan.

 

 

Athugasemdir

[Ómar Geirsson, 30.8.2012 kl. 11:59]

Eigi skal slíta sundur friðinn.

"Og út frá þeim fengin viðunandi lausn, sem allir málsaðilar eru sáttir við.  

Því slíkt er eðli siðmenningarinnar.  

En það þarf vélbyssur til að tryggja samning sem annar aðilinn er ósáttur við.

Og það væri mikil ógæfa fyrir íslenskt þjóðfélag að vegna skorts á manndóm málsmetandi manna, þá þurfi vélbyssur til að halda þessari þjóð saman.

"Það mun verða satt, er vér slítum í sundur lögin, að vér munum slíta og friðinn."

Kjarni málsins verður ekki orðaður á skýrari hátt.

Og þó eðli okkar standi til deilna, þá eigum við allflest börn og barnabörn.  Það er skelfileg tilhugsun að ala þau upp í þjóðfélagi haturs og sundurlyndis. 

Í þessu samhengi skiptir engu máli hvort ICEsave hefði verið hafnað.  Þjóðin hefði verið jafnklofin fyrir því. 

Og klofin smáþjóð á enga framtíð fyrir sér.

Og það er tími til kominn að fólk skilji það."

 

[Ómar Geirsson, 30.8.2012 kl. 12:00]

Innslag 14.

Vona að þú hafir ennþá nennu því mig langar aðeins til að ræða betur hann Þorgeir goða.  Tel það nauðsynlegt því þessi pistill minn er grunngrein og ég gæti vísað á hann ef ég held áfram á þessari braut, að finna slíður fyrir sverðin, í stað þess að nota þau eins og ég hef hingað til gert i ICEsave deilunni, að höggva mann og annan.

Því flötur þinn, vel röktækur, var þess eðlis, að ég gat ekki látið hann fljóta athugasemdalaust, þó hugurinn á gamlaársdag var ekki bundinn við ICEsave og Þorgeir.  En staðhæfing þín um að ríkisstjórnin sé að samþykkja ICEsave, vitandi að þjóðin mun ekki geta borgað, er vel hugsanleg, þó ég þekki til innri raka þeirra óhæfuverka, en sú leið er ekki í anda míns pistils og ekki í þeim anda sem þjóðin var sameinuð um fyrir 1009 árum síðan.  

Og ég kann vel við atviksorð, er þekktur fyrir að nýta þau vel, jafnvel í ótíma.

En kænska og snilld eru hluti af þeirri skepnu sem blindu mennirnir þrír reyndu að lýsa, og sú skepna heitir sátt sem kemur í veg fyrir innbyrðis átök, jafnvel borgarastyrjöld, sem eru styrjalda verstar þegar bræður ríða um héruð og vega hvora aðra, og systur sínar í leiðinni.

Og það er engin snilld að samþykkja ICEsave, jafnvel þó menn ætli ekki að borga, og í því er engin tenging við Þorgeir, eða það sem þú kallar tvöfalda siðgæði hans.  Vegna þess að 70% þjóðarinnar er alfarið á móti núverandi samning, og mjög stór hópur fólks mun leggja allt í sölurnar til að hindra þessi ólög og hafnar alfarið öllum nauðungarsamningum við breta.  Og ef einbeittur vilji stjórnar andstöðu þessa hóps, þá verður látið sverfa til stáls, og í lýðræðisþjóðfélagi er erfitt að kúga 70% sem veit hvað hann vill.  

Núverandi ICEsave samningur er því ávísun á átök, jafnvel nútíma borgarastyrjöld.

Og einmitt slíkt ástanda vildi Þorgeir goði koma í veg fyrir, og það tókst honum, með réttri stöðugreiningu og með sátt sem báðir deiluaðilar gátu fallist á og þar með voru sverðin slíðruð.   Þveröfugt við það sem blasir við í dag.

Stöðugreining Þorgeirs fólst í að sjá fyrir um óhjákvæmilegan sigur kristninnar.  Bæði var ekki um heiðin nágrannaríki að ræða sem gátu liðstinnt heiðnum mönnum er til vopnaviðskipta kæmi við kristinn Noregskonung og eins hefur honum verið fullkunnugt um tilhneigingu kristinna höfðingja að boða trú sína með illu þeim sem ekki vildu meðtaka með góðu.  Þó rúm 200 ár væru liðin frá fjöldamorðum kristinna Franka á heiðnum Söxum, þá var sú sögn vel þekkt um hinn norræna heim.  Og þetta mat var alveg rétt, um 200 árum eftir kristintökuna þá voru þýskir villimenn búnir að útrýma nokkrum Baltneskum þjóðum í nafni Hvíta Krists, og slík hefðu alveg getað orðið örlög íslensku þjóðarinnar ef vitiborið fólk hefði ekki náð sáttum milli stríðandi fylkinga á Alþingi árið 1.000.  Hefði heiðnin sigrað þá, þá hefði hún örugglega orðið herská við að tryggja sína stöðu á næstum árum þar á eftir, en án bandamanna var slíkt ávísun á erlend afskipti, og þau þurftu ekki að vera friðsamleg.

Og það að sjá svona inn í framtíðina, að meta stöðu rétt, það kemur kænsku ekkert við, það er vit og snilldin fólst í þeirri málamiðlun sem Þorgeir fékk samþykkta.

Þú kallar þá málamiðlun "tvöfalt siðgæði!", og telur þá sátt upphaf af karakterbresti meðal íslensku þjóðarinnar.  Og þú vitnar í einn ICEsaveþrælakaupmanninn sem hefur notað bankahrunið sem stökkpall til frama, og þann frama hefur hann notað til að þjóna bretum og innlendum Leppum þeirra.  Þess vegna vil ég aðeins benda á einfalda staðreynd um hina meintu spillingu Íslendinga.  Hún er í minni kanntinum miðað við bæði spillingu í sögulegu samhengi, sem og þess sem nú tíðkast  í heiminum.  Þjóðfélagið er vissulega markað af fámenni kunningja og vensla tengsla, eins og öll önnur smá samfélög, en þær spillingarávirðingar sem er borin upp á þjóð okkar er sammannlegur eiginleiki og hefur verið til staðar frá því að fyrstu samfélögin mynduðust fyrir árþúsundum síðan.  Í elstu textum ritaðs máls, frá Súmerum,  þá er rætt um viðskipti og síðan það þrennt sem hefur hrjáð hinn dómharða mann.  "Lauslæti" kvenna, agaleysi ungdómsins og spilling embættismanna.  En þjóð með minniháttarkennd trúir að hún sé SEK, og á þá plötu hafa ICEsave sinnar spilað með góðum árangri.  

Spilling er sammannlegt vandamál, ekki sérvandamál íslensku þjóðarinnar.

Og kíkjum þá á hinn meinta glæp Þorgeirs.  Hrossakjötsát, barnsútburð og blót á laun.  Hrossakjötsátið var reyndar menningarleg bábilja, ættuð frá MiðAusturlöndum, þar sem hestar voru mikilvægir í stríði, en erfitt að ala, svo miklu var til kostað að hindar afát þegar hungur svarf að, en slík "skynsemi" kom trú Krists ekkert við.

En barnsútburðurinn og launblót þykja sjálfsagt öllu alvarlegri hlutir í dag, hið fyrra hjá allflestum en hið seinna hjá trúuðu fólki.  En ef þú hefðir borið slíkt upp á Þorgeir á þingi árið 1.000, þá hefðu spennitreyjan verið fundin upp í snarheitum.  Vegna þess að miðað við hugsunarháttinn þá, taldist hvorugt stórmál.  Í raun gáfu heiðnir eftir framtíð hins forna siðs og það eina sem þeir fengu í staðinn voru viss praktísk atriði. 

Sá siðaboðskapur sem taldi barnsútburð rangan var með öllu óþekktur á Alþingi árið 1.000.  Harður siður, því vissulega fannst fólki jafn vænt um börnin sín og okkur, en taldist nauðsynlegur á harðindatímum þegar ekki var til nægur matur.  Í þessu samhengi má minna á frásagnir annála frá því um 960 (að mig minnir) þar sem sagt var frá að sjúkum og öldruðum var kastað fyrir björg (þrælum líka) í miklum harðindakafla sem þá gekk yfir landið.  Og einnig má þess geta að mannslíf voru ekki í miklum metum þannig séð.  Víkingar höfðu til dæmis haft það fyrir sið að drepa allt kvikt nema þá sem þeir seldu, í ránsferðum sínum, þekkt er einnig sagan af þrælnum sem missti höfuð sitt vegna þess að hann lá svo vel við höggi, og svona má lengi telja.

Mannhelgi kristinnar var ekki hið ríkjandi norm hjá Norrænum þjóðum og fólk í dag má ekki falla í þá gryfju að setja sinn mælikvarða á gjörðir forfeðra sinna.  Okkur þykir þetta rangt í dag, en þá var það ekki tiltökumál.  En innleiðing kristninnar breytti þessum hugsanagang, og innleiðing tíundarinnar var mikið framfaraskref, þó stór hluti hennar rynni í vasa höfðingja, þá var samt hugsunin sú að tryggja lágmarksframfærslu fátækra, og þar með annars að koma í veg fyrir barnsútburð.

Launblót voru ekki heldur birtingarmynd tvöfalds siðgæðis, þau sýndu að hvorugur aðilinn þjáðist ekki af trúarofstæki.  Almennt séð þá umbar fólk trú annarra, ef það fékk að hafa sína trú í friði.  Og erlendu trúarofstækismenn sem komu með látum og brambolti, þeir voru almenn álitnir skrýtin viðrini og þannig er þeirra minnst í sögunni.  

En heiðnir menn vissu að það að þurfa að mega ekki blóta opinberlega, var endirinn á þeirri trú.  Hún myndi deyja út um leið og þeir sjálfir.  Og það gekk eftir.  

Hafi heiðnir menn tekið trú sína alvarlega, þá var um mikla fórn að ræða, fórn sem menn greiddu fyrir einingu og frið.  Og það var líka fórn fyrir kristna menn að sætta sig við launblótin en þeir trúðu á mátt síns trúboðs og styrk Hvíta Krists. 

Tíminn myndi tryggja þeim þann sigur sem vopnaburður hefði örugglega ekki gert á Þingvöllum árið 1.000.

Mín niðurstaða er því snilld hins mannlega vits að tryggja æðsta markmið manneskjunnar, frið á jörð og heilbrigða trú, hafi náð fram að ganga.  Í sáttinni fólst ekki tvöfalt siðgæði, eftir þeirra tíma hugsunarhætti, og hún var þess eðlis að framrás tímans var ekki stöðvuð.  Í þá daga þurfti heimurinn virkilega á kristnum siðgæði að halda, og trú sem sagði fólki að sumt væri rangt, og sumt væri rétt, og rétt breytni væri æðri mætti þóknanleg.

Í grundvallaratriðum sömu spurningar og við stöndum fram fyrir í dag.  Aðeins hundheiðið fólk styður rangindi ICEsave.  Það skynjar ekki rangindi þess að láta saklaus börn taka á sig skuldir óskyldra aðila í frjálsum viðskiptum á frjálsum markaði, og það skynjar ekki þau grundvallarsjónarmið mennskunnar, sjálfrar siðmenningarinnar að þú leysir ekki efnahagserfiðleika með því að fórna þínum minnstu bræðrum.  En slíkt er megineinkenni á þeirri hagfræði sem Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn stendur fyrir.

Og ég vona það innilega að vitiborið fólk komi vitinu fyrir heiðingjanna, aftur.

[Ómar Geirsson, 30.8.2012 kl. 12:01]

Mín niðurstaða er því snilld hins mannlega vits að tryggja æðsta markmið manneskjunnar, frið á jörð og heilbrigða trú, hafi náð fram að ganga.  Í sáttinni fólst ekki tvöfalt siðgæði, eftir þeirra tíma hugsunarhætti, og hún var þess eðlis að framrás tímans var ekki stöðvuð.  Í þá daga þurfti heimurinn virkilega á kristnum siðgæði að halda, og trú sem sagði fólki að sumt væri rangt, og sumt væri rétt, og rétt breytni væri æðri mætti þóknanleg.

Í grundvallaratriðum sömu spurningar og við stöndum fram fyrir í dag.  Aðeins hundheiðið fólk styður rangindi ICEsave.  Það skynjar ekki rangindi þess að láta saklaus börn taka á sig skuldir óskyldra aðila í frjálsum viðskiptum á frjálsum markaði, og það skynjar ekki þau grundvallarsjónarmið mennskunnar, sjálfrar siðmenningarinnar að þú leysir ekki efnahagserfiðleika með því að fórna þínum minnstu bræðrum.  En slíkt er megineinkenni á þeirri hagfræði sem Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn stendur fyrir.

Og ég vona það innilega að vitiborið fólk komi vitinu fyrir heiðingjanna, aftur.

[Ómar Geirsson, 30.8.2012 kl. 12:02]

Það er þetta með heiðingjana???

Í grundvallaratriðum sömu spurningar og við stöndum fram fyrir í dag.  Aðeins hundheiðið fólk styður rangindi ICEsave.  Það skynjar ekki rangindi þess að láta saklaus börn taka á sig skuldir óskyldra aðila í frjálsum viðskiptum á frjálsum markaði, og það skynjar ekki þau grundvallarsjónarmið mennskunnar, sjálfrar siðmenningarinnar að þú leysir ekki efnahagserfiðleika með því að fórna þínum minnstu bræðrum.  En slíkt er megineinkenni á þeirri hagfræði sem Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn stendur fyrir.

Og ég vona það innilega að vitiborið fólk komi vitinu fyrir heiðingjanna, aftur.

Ekki illa meint gagnvart þeim sem hafa það sem kallast heiðna trú eða eru trúlausir, heldur er ég að vísa í þá menningarlegamerkingu sem þetta orð hefur í íslensku máli.

Kveðja að austan.