Jæja, nú er komið að því segja bændur.

 

Eins og ég rakti í fyrstu færslu minni á þessu bloggi þá  fékk Bylting lífsins Kall sem þurfti að sinna og því var sinnt eftir bestu getu.

Því meir var ekki hægt að gera en maður getur gert.

Það Kall ásamt mjög praktísku atriði, að öll stjórn Byltingar lífsins var mjög upptekin við að láta Hnykkjara lífsins (hann fær þennan titil fyrir að láta kreppta grettna menn rétta úr sér og brosa) brjóta á sér bakið sem auk margs annars takmarkaði mjög starfsorku hennar.  Störf hennar í ytra lífi, sem eru hvorki mikil eða merkileg, ásamt því að halda lífi í auglýsingamiðli Byltingarlífsins, blogginu sem kennt er við Kveðju að austan, sem aftur minnir stjórnina á að þetta blogg þarf sína eigin Kveðju, tóku þá orku sem í boði var.  Og rúmlega það.

 

Svo gerðist það einn fagran vetrardag og annan að tilkynning kom um að Liljur Vallarins væru aðkrepptar og myndu ekki fara fram fyrir flokk lífsins, Samstöðu.

Það átti reyndar eftir að stofna þennan flokk, en hann hlaut að spretta uppúr Samstöðu, flokki lýðræðis og velferðar.

Þá var haldinn neyðarfundur í stjórn Byltingar lífsins, eins og venja full mæting, og málin krufin og rædd, hvað er hægt að gera.  Því augljóst var að eitthvað þurfti að gera.

Það þyrfti að ráðast á rót vandans, af hverju sprettur Samstaðan um lífið ekki upp af akri lífsins??

 

Einum um úr stjórn, mér var falið að semja pistla um hvað þyrfti til að hinn venjulegi maður, sem heyrði Kall, því ekki er tímabært að ræða um þá sem ekki heyra, svaraði því Kalli.

Og nokkrir pistlar voru samdir á löngum tíma, sá síðasti í gær.

Í millitíðinni var ljóst að allur kraftur væri uppurinn í flokknum sem Bylting lífsins batt vonir sínar við.

Og eitthvað varð að gera meira en að skrifa pistla um hugmyndafræði.

 

Það þyrfti að gera það sem þyrfti að gera, að halda út í stríð við ógnaröflin.

Um það var annar stjórnarfundur haldinn.

Sem greinir frá í næsta pistli.

 

Frá Byltingu lífsins.